Covit-19 Günlüğü 3

Bugün aslında  bu saate nöbette olmam gerekiyor ama yoğun bakım hasta sayımız az olduğundan çalıştığım yoğun bakımı kapamışlar ve bu yüzden bende tabir-i caizse oflandim ( hasta gelirse çağrılmak üzere evde bekleme durumu, fakat icabci değiliz çünkü resmi olarak böyle bir icap listemiz yok.) . Çok güzel bir haber işe gitmemem değil tabi ki covit yoğun bakımda hasta sayısının azalmasi, normal sürece dönme ihtimali düşüncesi bile yüzümde bir gülümsemeye, içimde bir rahatlamaya vesile oldu. Gerçekten işe gideceğim gün işe gitmemek ayri bir güzellik,benim rehavete kapilmama neden oldu sanirim. Ellimi kaldiracak, iş yapacak, cocuklara susun, dağıtmayin diycek halim yok. Resmen evde suanda gözlemci konumundayim. Yerimden kalkmıyorum heran hasta gelecek ve çagrilacagim hissi beni koltuğa yapışmış  telefona bakmaktan alıkoymuyor. Bende telefon elimdeyken birşeyler yazma hissi duydum. Bir tarafdan çocukların sağlığı, yemeği aklimim bir kenarında dururken, eşim ve evin derlenmesi toplanmasıda bir taraftan beni bekliyor. Tabiki ev ortak yaşam alanımız eşim elinden geldigi kadar yardımcı olmaya çalışsa da evi dişi kuş kurar, toplar, temizler, yemek yapar sözüde geçerliliğini koruyor. Bir taraftan bu işleri yaparken cocuklarin anne karnım açıktı , tatli birseyler yiyebilirmiyiz? telefon, notbookla oynayabilir miyiz? Akşama ne yemek var? Dışarıdan istesek olmaz mı? Gibi sorularıyla  resmen soru yağmuruna tutulduğumda doğrudur. 

Anne olmak bunlari gerektirir ki iyi ki anne olmuşum dedigim noktadayım. Cocuklarimdan tek istediğim ve beklentim düzgün ve yeterli beslenmeleri, uyumalari, hijyen konusunda biraz daha dikkatli olmalari.

 Hemsire olmak ise her an hasta gelecekmiş gibi hazir beklemeyi gerektiyor. Suanda telefon çalsa kac dakikada hastanede olurumun hesabini yapmayi gerektiriyor. Kisaca evde olsamda hemsireyim, hastanede olsamda evde bir anneyim.             

     Saygilarimla...

A.KANBAY TÖNGÜÇ